Przejdź do zawartości

Georgi Wazow

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Georgi Wazow
Георги Вазов
Ilustracja
generał porucznik generał porucznik
Data i miejsce urodzenia

17 stycznia 1860
Sopot

Data i miejsce śmierci

13 sierpnia 1934
Sofia

Przebieg służby
Lata służby

1880–1913

Siły zbrojne

Armia Księstwa Bułgarii

Główne wojny i bitwy

wojna serbsko-bułgarska,
I wojna bałkańska,
II wojna bałkańska

Odznaczenia
Order Waleczności III klasy (Bułgaria) Order Waleczności IV klasy (Bułgaria) Order Świętego Aleksandra (Bułgaria) Order Świętego Aleksandra (Bułgaria) Kawaler Orderu Zasługi Wojskowej (Bułgaria) Order Świętego Aleksandra (Bułgaria) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie)
Georgi Wazow
Георги Вазов
Pełne imię i nazwisko

Георги Минчов Вазов

Data urodzenia

17 stycznia 1860

Data śmierci

13 sierpnia 1934

Minister wojny
Okres

od 28 czerwca 1913
do 22 lipca 1913

Poprzednik

Stilijan Kowaczew

Następca

Kliment Bojadżiew

Georgi Minczow Wazow (bułg. Георги Минчов Вазов, ur. 17 stycznia 1860 w Sopocie, zm. 13 sierpnia 1934 w Sofii[1]) – bułgarski wojskowy i polityk, generał porucznik, minister wojny Carstwa Bułgarii (1913).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był synem kupca Minczo Wazowa i Saby z d. Hadżinikołowej oraz bratem pisarza Iwana Wazowa[2]. W 1873 ukończył szkołę w rodzinnym mieście, ale musiał przerwać dalszą edukację i pracować w sklepie, należącym do jego ojca. W 1874 rozpoczął naukę w gimnazjum w Gabrowie, ale po dwóch latach został wydalony ze szkoły i powrócił do rodzinnego Sopotu[1]. W tym samym roku wyjechał do Rumunii, gdzie uczył się w bułgarskiej szkole w Oltenicy. W latach 1877–1878 pracował jako urzędnik w Swisztowie. Wiosną 1878 znalazł się w gronie dziesięciu młodych Bułgarów, którzy wybrano, aby kształcili się w Rosji. W latach 1878–1880 przebywał w Odessie, gdzie uczył się w szkole wojskowej i służył w 55 pułku piechoty[1]. Po powrocie do Warny awansowany do stopnia porucznika, od 1880 służył w garnizonie sofijskim. W listopadzie 1881, dzięki wsparciu brata Iwana został przeniesiony do Płowdiwu i rozpoczął służbę w milicji Rumelii Wschodniej. Od grudnia 1881 służył w otoczeniu gubernatora Rumelii Wschodniej, Aleko Bogoridiego i wziął udział w audiencji Bogorodiego u sułtana[1].

W latach 1882–1884 kształcił się w szkole wojskowej w Petersburgu, powrócił do kraju we wrześniu 1885 by wziąć udział w wojnie serbsko-bułgarskiej. 12 listopada 1885 walczył w bitwie pod Caribrodem jako oficer zwiadu. Został wtedy odznaczony Orderem Waleczności IV klasy[1]. Po zakończeniu wojny odbył kurs z zakresu fortyfikacji w szkole wojskowej w Sofii. W 1886 należał do grona organizatorów zamachu stanu, skierowanego przeciwko Aleksandrowi Battenbergowi, a następnie wyemigrował do Rosji, gdzie ukończył Akademię Inżynierii Wojskowej i służył w armii rosyjskiej. Po złagodzeniu sporów rosyjsko-bułgarskich w 1898 Wazow powrócił do kraju i podjął pracę w Inspektoracie Inżynierii Wojskowej[2]. Pełnił kolejno funkcje: dowódcy kompanii pionierów, szefa korpusu inżynierów armii bułgarskiej, a w 1908 objął stanowisko inspektora korpusu inżynieryjnego. Wobec oskarżeń o korupcję, związaną z dostawami materiałów wybuchowych został zwolniony z wojska w maju 1908[1].

Wojny bałkańskie (1912-1913)

[edytuj | edytuj kod]

Zmobilizowany do armii jesienią 1912 gen. Georgi Wazow objął stanowisko szefa łączności i transportu, a 22 listopada objął stanowisko gubernatora Kırklareli[1]. W lutym 1913 dowodził wschodnim sektorem oblężenia Adrianopola. Podległe mu oddziały odegrały kluczową rolę w opanowaniu miasta, biorąc do niewoli komendanta obrony Shukri Paszę. Wazow został za tę operację odznaczony Orderem Świętego Aleksandra II stopnia. Po wybuchu II wojny bałkańskiej objął stanowisko ministra wojny w gabinecie Stojana Danewa, a następnie w gabinecie Wasiła Radosławowa[1]. Zrezygnował z tego stanowiska z powodu sporów politycznych w rządzie.

Dalsze losy

[edytuj | edytuj kod]

W czasie I wojny światowej Wazow był przeciwnikiem zaangażowania Bułgarii w działania wojenne, w marcu 1915 podpisał memorandum 115 polityków skierowane do rządu bułgarskiego w sprawie neutralności Bułgarii. W latach 1915–1919 zasiadał w radzie miejskiej Sofii. W 1920 jego stan zdrowia gwałtownie się pogorszył. Generał wyjechał do Wiednia, gdzie przeszedł operację i przez dwa lata przechodził rehabilitację w Szwajcarii, Niemczech i we Włoszech[1]. W czasie pobytu w Genewie zaczął spisywać wspomnienia z wojen bałkańskich[2].

Powrócił do kraju w 1924 i zajął się spisywaniem wspomnień, był także autorem kilkudziesięciu artykułów poświęconych tematyce wojskowej. Zmarł 13 sierpnia 1934 w Sofii i został pochowany na stołecznym Cmentarzu Centralnym[1].

Był żonaty (żona Maria), miał czworo dzieci (dwie córki i dwóch synów).

Awanse

[edytuj | edytuj kod]
  • podporucznik (Подпоручик) (1880)
  • porucznik (Поручик) (1883)
  • kapitan (Kапитан) (1885)
  • podpułkownik (Подполковник) (1896)
  • pułkownik (Полковник) (1901)
  • generał major (Генерал-майор) (1906)
  • generał porucznik (Генерал-лейтенант) (1913)

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i j Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 73–74.
  2. a b c На 5 януари 1860 г. е роден героят от Одрин ген. Георги Вазов. banker.bg. [dostęp 2020-04-30]. (bułg.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 73–74.
  • Rumen Rumenin: Офицерският корпус в България 1878-1944 г. vol.1. Sofia: Свети Георги Победоносец, 1996, s. 116.